Sen as axudas que moitos alumnos poden dispor na actualidade non terían avanzado na súa integración, como o están a facer hoxe en día. Estas axudas teñen que ser entendidas como medios que posibilitan ou axudan ao alumno a acceder ao currículo, a comunicarse ou a desenvolver actividades da vida diaria e nunca deben ser contempladas como un fin en si mesmas. Cando penso nos alumnos que se valen das novas tecnoloxías case sempre penso nos alumnos discapacitados motóricos, pero hai unha grande variedade de alumnos con diversas discapacidades –ou na terminoloxía que se quere impor, diversidade funcional- mais hai que escoller segundo a súa idade, nivel cognitivo e características desa diversidade. Cando utilizamos as novas tecnoloxías –case sempre o ordenador con toda clase de periféricos ad hoc e adaptacións- e as usamos cun determinado fin estamos facendo unha declaración de principios e, quizais tamén, unha declaración da nosa filosofía da educación e do propósito desta. Así os nosos alumnos válense do ordenador (Martín-Betanzos: 2007):
Para usar os programas que utilizan os outros usuarios adaptándoos convenientemente e facéndoos mais accesibles.
- Como instrumento para a comunicación.
- Como vehículo curricular.
- Como instrumento lúdico.
- Para explorar o mundo.
- Como ferramenta de aprendizaxe.
- Como prótese.
- Como medio para atinxir maior autonomía persoal usándoo para controlar o entorno.
Sen embargo hai que ter en conta algunhas consideracións importantes no uso das novas tecnoloxías, particularmente no uso do ordenador.
A máis importante, coido eu, é unha pregunta, que por obvia, esquécese moitas veces: para que queremos o ordenador? Segundo
Por outra parte, o feito de compartir contidos (feito fundamental na web 2.0) lonxe de ser algo antisocial como queren facernos ver algúns, é algo que pode favorecer aos alumnos con problemas de aprendizaxe, a alumnos desarraigados ou próximos á exclusión social e á atención á diversidade en xeral pola posibilidade intrínseca de compartir e aprender xuntos.
Para acabar usar o ordenador e todas as ferramentas da web 2.0 pode integrar ao alumno, non xa na aula, senón no mundo, pois, ás veces, non o está. Pero no caso de alumnos con bastantes problemas para aprender hai que:
- Avaliar se o suxeito reúne as capacidades necesarias para o manexo deste material, sopesando as posibilidades cognitivas, perceptivas e físicas. É conveniente que esta avaliación a faga, a ser posible, unha persoa con experiencia.
- Antes de tomar a decisión, e se esta é sobre un programa ou ferramentas concretas, convén ter en conta os seus requerementos e comprobar se o hardware de que dispomos pode mover os programas en cuestión para non converter a situación en frustrante.
- Pensar, aínda que semelle unha obviedade, se a interface co usuario (a conexión que o programa ou dispositivos establece con quen os manexa) é a adecuada ao noso alumno (non a nós mesmos).
Volvendo á web 2.0 para todos, nesta tecnoloxía o que é importante recoñecer –di Downes- é que a aparición da Web 2,0 non é unha revolución tecnolóxica, é unha revolución social, porque é unha actitude, non unha tecnoloxía e, ao meu xeito de ver, iso é o mais importante e o definitivo no camiño cara á integración en tódolos sentidos.
__________________
MARTÍN BETANZOS, JAVIER. (2007). Guía para la evaluación, orientación y atención a los alumnos discapacitados motóricos en centros ordinarios. Madrid. Editorial EOShttp://www.downes.ca/me/index.htm (consultada en 08.03.08)
http://www.elearnmag.org/subpage.cfm?section=articles&article=29-1 (consultada en 08.03.08)
No hay comentarios:
Publicar un comentario