Composición fotográfica co libro obxecto deste artigo |
―Mamá... Que é a normalidade?
―Un agocho cheo de xente rara!
Mafalda pregunta á súa nai.
Quino
Hai
algún tempo que non
escribo ningún artigo en galego na bitácora. Coido que esta é unha boa ocasión.
O próximo día 28 ás 20 horas presento na Coruña en Portas Ártabras (r/ Sinagoga, 22) a novela Non máis aló das nubes
editada por Medulia Editorial. E que
ten que ver este evento cos tópicos
habituais que publico? Pois bastante.
Non máis aló das nubes é unha novela da vida cotiá
tratada dun xeito orixinal e sen personaxes arquetípicos ou, alomenos, con
personaxes non habituais. Trátase dunha muller de certa idade á que seus fillos
pretenden incapacitar debido ao manexo dispendioso da súa facenda, dun mozo
informático cun desenvolvemento non neurotípico, dunha rapaza con problemas
motores e dun mozo cun perfil cognitivo non normal
e con intereses moi limitados. Xuntos forman o grupo de lectura FUCA.
Preocupados pola accesibilidade universal, exhiben un comportamento sospeitoso
para a policía, polo que algúns membros do grupo son detidos por esta.
Os personaxes da novela actúan dunha maneira estraña,
pero as súas accións, que se caracterizan por unha rara lóxica, solucionan ou
crean novos problemas que, en ocasións, provocan un sorriso ou unha gargallada.
O ton da novela está impregnado de trazos característicos fortemente marcados
pola ironía ou, mesmo, o sarcasmo, pero tamén hai momentos tinguidos de certo
dramatismo. Se falásemos dunha obra teatral sería unha traxicomedia, sen dúbida.
Toda a novela é unha escusa para suscitar o problema
dunha sociedade que segrega, dunhas persoas que voluntariamente se saen da
ringleira ou que son guindadas sen ningún miramento do grupo normativo cara a
un abismo aterrecedor.
Fragmento I
―Tes que axudarme en Matemáticas e Informática.
Un flash chegou a Félix en forma de idea repentina,
liberadora, case mesiánica. Pasoulle sen pensalo e viu a oportunidade de que aqueles
bocadillos que nunca comeu fosen vingados cunha xustiza axeitada e saísen da
impunidade como nunha epifanía triunfal. Curiosamente, coa vinganza desapareceu
o medo que lle tiña a aquel ser badoco e cruel.
―Devólveme os bocadillos —espetou Félix sen pestanexar
e, por suposto, sen miralo.
―Que dis? Es un puto friki!
―Devólveme os bocadillos ou non contes comigo.
―Ti estás p’alá.
Como vou devolverche os bocadillos?
Mosquera, unha mole impoñente, saíu bufiñando e
meneando a cabeza e as mans nun xesto mesturado de negación e sorpresa. Non
podía crer o que lle acababa de esixir aquel rapaz rariño.
―Quéroos con queixo e anchoas e que ninguén se meta
comigo―, precisou Félix en voz alta, pero sen berrar.
Despois dunha gran satisfacción, aínda que pouco exteriorizada,
experimentou outros episodios semellantes. Non obstante, Félix tivo
dificultades con calquera discurso que non se expresase en linguaxe literal.
Fragmento II
Constanza sentía certa afinidade coas persoas
diferentes. Persoas con algunha discapacidade, persoas maiores con
deterioración física e cognitiva, cos marxinados, cos pobres de solemnidade ou
cos esmoleiros desleixados e anónimos. Ela intuía que esa actitude súa era
interpretada pola súa familia e polos membros da sociedade á que pertencía como
unha rareza ou, cando menos, unha calidade próxima a unha incipiente tolemia.
«Eles pensan na miña tolemia e eu penso na súa burremia, que é moito peor».
Pero ela razoaba que este proceder seu era o resultado dunha personalidade
diferente, da súa propensión a saírse da fila e de non formar parte de ningunha
coreografía. Agora estaba nunha época da súa vida que os demais, os de fóra do
seu círculo, compararían á dun vello can bourado e triste que se retira a un
curruncho a lamber as súas feridas e a rumiar o seu destino. Pero estaba segura
de que ela non sería unha vella das que se aburren chorando e rezando nunha
escena que acaba por formar parte dun rito mortuorio, dun introito que se sabe
decisivo. Ela era unha muller refinada e brava ao mesmo tempo.
Enlace ao sitio web do autor con información sobre a novela.
No hay comentarios:
Publicar un comentario